می گویند مسجد،خانه ی خداست.جایی که قلب ها در آن احساس نزدیکی به عرش می کنند.بر روی این کره ی خاکی مسجدی هم هست که در آن علاوه بر حضور خدا،حضور محبوب هم احساس می شود.مسجد جمکران!!آنجا که هرگاه دلت از ناعدالتی ها و ستم ها می گیرد،پناه خوبی برای بیان دل شکستگی هاست.همان جا که اگر گوش دل را تیز کنی،صدای پای یار را می شنوی.آن وقت،چشم هایت با اشک خودشان را تطهیر میکنند تا شاید لیاقت دیدار محبوب را بیابند.پاهایت سست می شوند تا مبادا لحظه ای کنار محبوب برسی،مبادا بی اعتنا از کنارش بگذری!دست هایت راه آسمان را پیش می گیرند و ملتمسانه به گدایی درگاه حق می افتند.و قلبت...هرگاه قلبت تندتر می زند بدان که نزدیک شده ای؛پس با متانت بایست،با اشک درخواست کن و با چشم دل نگاه کن...!!

چه انتظار عجیبی...!!تو بین منتظران
هم،عزیزمن،چه غریبی!!عجیبتر که چه آسان
نبودنت شده عادت!!چه بی خیال نشستیم...نه
کوششی،نه وفایی
فقط نشسته و گفتیم:خداکند که بیایی...!!